Dit is het derde deel rondom de vijftigjarige King Crimson. In deze uitzending komt vooral album vier, ‘Islands’, aan bod
Een duidelijk ‘gespleten’ album. Aan de ene kant was er de wens van tekstschrijver Pete Sinfield meer richting jazz te gaan, vergelijkbaar met het werk van Miles Davis en Gil Evans. Mooie arrangementen met her en der fraai orkestwerk. Aan de andere kant gitarist Robert ‘Bob’ Fripp die een hardere, dramatischer versie voor ogen had, maar de mensen niet vond die dat konden spelen. Het zoeken naar nieuwe musici viel daarom nog niet mee. Gevraagd werden onder anderen: John Wetton, Rick Kemp en Bryan Ferry. Uiteindelijk werd de onervaren gitarist (!) Raymond ‘Boz’ Burell de nieuwe bassist en zanger. De gespletenheid is duidelijk te horen op het album. In 1971 was het niet erg succesvol. Nu wordt er door de jongste editie van de band veelvuldig uit geciteerd. In deze uitzending hoort u het hele album en kunt u uw eigen ‘oordeel’ vellen.
Als afsluiting van deze periode van King Crimson voegen we als ‘bonus’ één stuk toe van het album ‘Earthbound’. Een album met live-opnamen, kwalitatief toen en nu niet heel geweldig. Daar is veel om te doen geweest. Nu wordt het gezien als een aardig beeld uit de periode. ‘Groon’ was ooit een single B-kantje. Nu een lang, uitgebreid, geïmproviseerd werk met veel solo’s.
1. Formentera Lady.
2. Sailor’s Tale.
3. The Letters.
4. Ladies of the Road.
5. Prelude: Song of the Gulls.
6. Islands.
7. Groon.
Bronnen:
1-6 cd: Islands – Virgin CDVKCX4.
7: cd: Earthbound – Virgin CDVKCX11.
