Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel.
Wat Kan kon, kon Kan Alleen. Om 20.00 uur de tijdloze Wim Kan. Hij was de Keizer van de Oudejaarsconference. Met het in de vergetelheid wegzakken van zijn onderwerpen (politici als Witteveen, Schmelzer, Zijlstra) is ook de faam van Kan afgebladderd.
Er was echter ook nog de Kan die bijzonder geestig kon zijn met tijdloze onderwerpen. En daarover gaat het in dit Paleis van de Weemoed:
Kan die de draak steekt met mallotige reclame, die in ‘De Pattefoon’ liefde voor de viool koppelt aan ergernis over mensen die dwars door muziek heen zitten te praten en die grappen maakt over de tekst van ‘Ik zag twee beren broodjes smeren’.
In een lezing voor leerlingen van de Kleinkunstacademie wijdt hij uit over vakmanschap: bijvoorbeeld hoe je een zaal zover krijgt om mee te gaan zingen.
En dan is er ook nog de gekwetste, woedende Kan die, net als Corry Vonk, had geleden in een Jappenkamp en moest ervaren hoe de koninklijke familie de Japanse keizer ontving voor een diner. In z’n schrijnende railroad-song geeft hij uiting daaraan.
Een uur Wim Kan (1911-1983), de twijfelende piekeraar die een openhartige blik op zichzelf werpt in z’n ‘Zwart-wit Liedje’.
