28 Februari 1982. De zanger-gitarist Nic Jones is op weg naar huis in Essex na een optreden in de Glossop Folk club. Vermoeid en waarschijnlijk in lichte slaap boort hij zijn auto in een vrachtauto. Daar kan zijn voertuig niet tegen, maar de mens Nic Jones nog minder. Met diverse breuken en een hersenbeschadiging ligt hij in totaal 8 maanden op de IC. Na langdurige revalidatie blijkt hij permanente fysieke beperkingen te houden. Einde carriere… Tijd voor een special.
Nic Jones’s carrière begon halverwege de jaren zestig in de folkgroep The Halliards, waar hij aansloot bij de schoolmaatjes Nigel Paterson en Dave Maron. Na drie platen (later verscheen postuum nog wat onuitgebracht of gerestaureerd werk) hield de groep er in 1968 na vier jaar mee op. Jones besluit solo verder te gaan. In 1970 verschijnt zijn debuutplaat Ballad and Songs met louter bewerkingen van Britse traditionele liederen, die hij opspoorde in oude boeken, manuscripten en vooral het Cecil Sharp house in London. Jones had een neus voor de juiste liederen en voorzag die van eigen, aangepaste melodieën en arrangementen. Dat aanpassen deed hij overigens ook met de teksten, die hij stilistisch aanpaste en op die manier actualiseerde. Op dat eerste album staan inmiddels klassiekers als Sir Patrick Spens, Annam Waters en Little Musgrave (Planxty zou jaren later een versie van meer dan 11 minuten daarop baseren). Een jaar later verschijnt het titelloze Nic Jones, waarop behalve zijn stem en zijn verder ontwikkelde percussieve gitaarspel ook zijn viool te horen is. Zes jaar later is er The Noah’s Ark Trap, waarop klassiekers als Annachie Gordon en Ten Thousand Miles. Op enkele nummers wordt hij door gastmusici begeleid, waaronder Helen Watson en Chris Coe, waarmee hij de kortlevende formatie Bandoggs opricht. In de tussenliggende jaren wordt hij steeds meer gevraagd als sessiemuzikant. Zo is hij terug te vinden op opnamen van onder meer The Albion Band (No Roses), Dave Burland, Martyn Wyndham-Reed, Richard & Linda Thompson (Pour down like silver), Silly Sisters, June Tabor, Peter Bellamy (The Transports) en Chris Forster. From a Devil to a Stranger verschijnt in 1978, opnieuw met Helen Watson als gast. In 1980 komt zijn meesterwerk Penguin Eggs uit. Een belangrijke bijdrage wordt hier geleverd door trekzakspeler Tony Hall. Penguin Eggs is een orgie van schitterende klanken, songs en tunes. Een evenwichtig album dat gedragen wordt door de machtige stem van Jones en zijn tot in perfectie uitgewerkte gitaarstijl. Het wordt zijn laatste studio album, want op 28 februari 1982 op de terugweg ….. einde carrière. Tenminste…..
Nic Jones is niet meer in staat om een instrument te bespelen. De mythe Nic Jones groeit omdat ook zijn oude(re) albums door de eigenaren van het label niet worden heruitgegeven, terwijl de vraag groeit. Collega muzikanten putten uit het rijke, maar bescheiden materiaal dat hij ooit opnam, geven er hun eigen draai aan, maar vermelden wel de bron waaruit zij putten. De liederen zijn weliswaar in meerderheid traditionals maar de vermelding ‘trad. arr. Jones’ zorgt toch voor wat inkomsten uit rechten. Van Jones zelf verschijnt nog materiaal op verzamelaars en compilatie albums van andere muzikanten. Tot in 1998 een eerste nieuwe uitgave met materiaal van Jones verschijnt op het Mollie Music label, een label opgericht door zijn vrouw Julia. In Search of Nic Jones bevat verzamelde live opnamen uit de periode 1979-1982 met nooit eerder opgenomen tracks, waaronder Nics compositie Ruins by the Shore, naast bewerkingen van traditionals en enkele songs van collega muzikanten (Randy Newman, Loudon Wainwright III). Weer een jaar later brengt de Amerikaanse singer-songwriter John Wesley Harding een tribute cd uit met louter songs die Jones zelf opnam, toepasselijk ‘Trad. Arr. Jones’ getiteld. Unearthed is een vervolg uitgave op Mollie Music, nu een dubbel-cd collectie van live- en onuitgebrachte studioregistraties. Een derde uitgave met soortelijke is Game Set Match uit 2006. In de editie 2010 programmeert James Fagan voor het Sidmouth folkfestival een special rond de muziek van Nic Jones. Vele groten uit de Britse folk delen het podium en brengen ieder eigen bewerkingen van een lied. Dé grote eregast echter is Nic Jones zelf. Nog voor er een noot gespeeld is geeft de volle zaal, niemand uitgezonderd, Jones een minutenlang ovationeel en emotioneel applaus. En… Nic Jones zingt zelf, staande met stok en ondersteund door zijn oude Bandoggs collega’s enkele songs mee. Het optreden krijgt een aantal vervolgen in wisselende samenstelling. Maar Nic Jones heeft de smaak te pakken. Zelf kan hij geen instrumenten meer bespelen, maar de gitaarpartijen zijn ingestudeerd door zijn zoon Joseph. Toetseniste Belinda O Hooley vult het trio aan, waarmee nu zelfs een hele toer door enkele geselecteerde zalen en specifiek uitgekozen festivals wordt ondernomen. Een resultaat is te zien in de DVD documentaire The Enigma of Nic Jones (2014). De laatste vijf jaar zijn er weinig nieuwe ontwikkelingen.
Zie ook: https://www.newfolksounds.nl/nic-jones-penguin-eggs/artikelen-nw/meesterwerk/2012
En luister naar Pinguin eggs: https://www.concertzender.nl/programmagids/?date=2014-04-11&month=0&detail=69899
Nic Jones – In search of Nic Jones – Mollie music MMCD01
01. Texas Girl at the Funeral of Her Father (Randy Newman) 2.47
Bob Dylan – Good as I been to you – Columbia COL 472710 2
02. Canadee-I-O 4.21
Nancy Kerr & James Fagan – Strands of gold – Fellside FECD199
03. Barbara Allen 3.49
Altan – Another Sky – Virgin CDV 3001
04. Ten Thousand Miles 3.01
Anais Mitchell & Jefferson Hamer – Child ballads – Wilderland records WILDER 002
05. Sir Patrick spens 6.41
John Wesley Harding – trad. arr. Jones – Appleseed recordings APRCD1041
06. Billy, Don’t You Weep For Me (Nic Jones) 5.43
Paul McKenna Band – Elements – Greentrax CDTRAX373
07. Ruins by the Shore (Nic Jones) 3.12
Richard Shindell – South of Delia – RS 1809
08. The Humpback Whale (Harry Robertson) 4.53
Marianne Faithfull- Easy come easy go – Dramatico DRAMCD0049
09. Flandyke Shore 3.07
Kate Rusby – Hourglass – Pure records PRCD02
10. Annan Waters 5.26
Kate Rusby feat Nic Jones – 20 – Pure Records PRCD35
11. The Lark (Rusby) 5.47
Alle tracks trad. Arr. Nic Jones, behalve waar aangegeven.
