foto Michael Brecker: Major Danby
FRANK SINATRA TRANSFORMEERT VERWAARLOOSDE BALLAD IN POPULAIRE STANDARD
De vorige aflevering van dit programma had ik exclusief willen besteden aan de tenorsaxofonist Michael Brecker (1949—2007), maar ik kon de verleiding niet weerstaan om een zijpad in te slaan. Mike Breckers adembenemende studioversie van My one and only love uit november 1986 (te vinden op Michael Brecker (Impulse), zijn eerste album als leider) liet ik voorafgaan aan de rauwere live-versie met zijn tourneeband, opgenomen in Hamburg (Live at Fabrik, Hamburg, 1987, label: Jazzline Classics).
Om de krachttoer van Michael Brecker wat meer in historisch perspectief te zetten liet ik ook de interpretaties horen door Ben Webster (in het gezelschap van Art Tatum), Sonny Rollins (geassisteerd door Herbie Hancock) en Chick Corea.
Omdat de acceptatie van My one and only love nogal merkwaardig is verlopen stippen we vandaag een paar factoren aan die een rol hebben gespeeld bij de lancering van deze song.
In 1947 had de componist Guy Wood een woest aantrekkelijk liedje geschreven; maar de song had een excentrieke titel –Music from beyond the moon— en naar ik me heb laten vertellen was ook de songtekst nogal eigenaardig. Daardoor sloeg deze schepping van de dan 36-jarige toondichter totaal niet aan.
Uiteindelijk vroeg de wanhopige Guy Wood (die in 1911 in Manchester was geboren en begin jaren dertig in New York verzeild was geraakt en daar o.m. als componist en bandleider actief was) de gewiekste muziekuitgever Bobby Mellin in 1953 om raad. Bobby Mellin was ook een immigrant: hij was als Israel Melnikow in 1902 in Kiev geboren en op zeer jeugdige leeftijd via Engeland met zijn ouders in Chicago terecht gekomen. Vanuit New York streek hij midden jaren zeventig in Londen neer, waarvandaan hij zich bezig hield met componeren voor film en t.v., en met allerlei auteursrechtelijke kwesties. Hij stierf in juli 1994 op een zakenreis in Rome, 91 jaar oud.
OPGELAPT LIEDJE WORDT IJZERSTERKE STANDARD
Hoewel Guy Wood een aantal heel behoorlijke songs heeft geschreven, zoals Faith can move Mountains voor Nat King Cole, Shoo Fly Pie voor Dinah Shore en French Foreign Legion voor Frank Sinatra, is My one and only love zijn gaafste schepping. En uitgerekend deze song kreeg hij markttechnisch maar niet aan de praat.
De onvermoeibare Bobby Mellin maakte razendsnel een einde aan de inmiddels zes jaar durende lijdensweg van Guy Wood: hij kwam met een splinternieuwe, lekker lopende titel voor de winkeldochter op de proppen –My one and only love— en in een moeite door had hij zelf ook een nieuwe songtekst bedacht. Bovendien had Mellin ook al een veelbelovende vertolker gevonden die het opgefriste muurbloempje wel aan een doorstart wilde helpen: Frank Sinatra!
Vooral dankzij de versie van Frank Sinatra kwam de enorme potentie van My one and only love voor het voetlicht, temeer daar de arrangeur Nelson Riddle ook van de partij was. Nelson Riddle is de arrangeur die altijd het beste de (vertellers)kwaliteiten van Frank Sinatra tot hun recht heeft laten komen.
Meteen al de eerste single (let wel: we hebben het over voorjaar 1953, toen de single nog een cruciaal medium was) die Frank Sinatra & Nelson Riddle voor het Capitol-label vastlegden werd een overdonderend succes: op de A-kant stond I’ve got the world on a string, op de B-kant dat veel subtielere maar nog steeds woest aantrekkelijke liedje van Guy Wood: My one and only love.
De tenorsaxofonist Charlie Ventura (1916—1992), die vooral furore maakte tussen 1942 en 1953, is er vervolgens als de kippen bij om ook zijn versie te registreren van My one and only love; te vinden op een Coral e.p.-tje: Charlie Ventura with Strings — Saxophone Solos with Orchestra, directed by George Williams.
Met zulke pleitbezorgers als de nog steeds urgent overkomende Frank Sinatra en de in een gesimplificeerde Chu Berry-traditie spelende Charlie Ventura wordt My one and only love al snel een jazz-standard, die inmiddels door honderden muzikanten en zangers is opgenomen.
Ik laat in totaal negen versies van My one and only love horen —opgenomen tussen 1953 en 1998— en het is wel bijzonder om te bedenken dat de schepper van deze ballad, Guy Wood, ze allemaal nog heeft kunnen horen, vóór hij in 2001 op 89-jarige leeftijd overleed in East Hampton, N.Y.
DE SPEELLIJST: NEGEN VERSIES VAN MY ONE AND ONLY LOVE
- Frank Sinatra + Orkest olv Nelson Riddle, 1953 (3:10)
- Charlie Ventura with Strings, Orkest olv George Williams, 1953 (3:14)
- Grant Green (gitaar), Ike Quebec (tenorsax), Sonny Clark (piano), Sam Jones (bas), Louis Hayes (drums), 1961 (5:47)
- Pepper Adams (baritonsax), Carl Perkins (piano), Leroy Vinnegar (bas), Mel Lewis (drums), 1957 (3:49)
- Oscar Peterson (piano), Ray Brown (bas), Ed Thigpen (drums), 1964 (5:08)
- Joe Henderson (tenorsax), Chick Corea (piano), Tony Dumas (bas), Peter Erskine (drums), 1979 (9:59)
- John Coltrane (tenorsax), Johnny Hartman (zang), McCoy Tyner (piano), Jimmy Garrison (bas), Elvin Jones (drums) 1963 (4:54)
- Fred Hersch (piano) + Bill Frisell (gitaar), 1998 (5:55)
- Michael Brecker (tenorsax), Pat Metheny (gitaar), Charlie Haden (bas), Jack DeJohnette (drums) 1986 (8:16)
- Joshua Redman (tenorsax), Peter Martin (piano), Christopher Thomas (bas), Brian Blade (drums) 1995 (11:02) (fade-out)
