Belangwekkende albums uit de folk- en rootsmuziek historie door Marius Roeting.
Het is een kleinood in de historie van de folkmuziek, al zal je ze niet zo gauw in de overzichtslijsten zien: Het Ierse The Johnstons. Halverwege de jaren zestig maken de zussen Adrienne en Lucy Johnstons muziek met hun gitaar spelende broer Michael. Het is allemaal heel prematuur, maar ze mogen een aantal singles opnemen voor het Pye label. De tweede – Ewan MacColl’s The travelling people- wordt een knallende hit in hun thuisland. Ook de opvolger, een traditioneel Iers lied, komt in de hitparade. Maar de groep is muzikaal te beperkt. Daarom wordt een multi-instrumentalist gerekruteerd om de gelederen te versterken. Mick Moloney is dan al een gekende Ierse folkmuzikant. Hij
drukt zijn stempel op de groep en ontwikkeld zich later, inmiddels professor in Amerika, als autoriteit op het gebied van de Ierse traditionele muziek. Mede bepalend voor The Johnstons is de dan nog jonge ex rockmuzikant Paul Brady. Hij vervangt de vanwege meningsverschillen opgestapte Michael. Brady graaft meer en meer in in de traditionele muziek van zijn land. Hij sluit zich later aan bij Planxty, maakt enkele onvergetelijke solo albums en maakt verantwoorde popsongs, die door velen -o.a. een grote hit voor Tina Turner- gecoverd worden. The Johnstons stonden aan de wieg van hun carrière. En dat begon met het titelloze debuutalbum van dat viertal. Vooral Engelstalige, Ierse traditionals, aangevuld met een enkel lied gezongen in het Gaelic en wat bewerkingen van liederen van de grote folksong componisten uit die tijd, zoals Ewan MacColl en Ian Campbell. Na het debuut volgen in een jaar tijd twee albums: Give a damn met louter eigentijds werk en The Barleycorn, dat juist uitsluitend traditionals bevat. De groep vestigt zich in London, waarbij Lucy Johnstons in Dublin achterblijft. Het overgebleven trio maakt daar zijn wellicht beste album: Bitter Green. Diens opvolger Colours of time bestaat grotendeels uit eigentijdse composities en een flink deel daarvan is eigen werk. Moloney kan zich daar niet in vinden en vertrekt. Het overgebleven duo Brady en Adrienne Johnston maken nog één album, wederom zonder titel, alvorens Paul Brady naar Planxty vertrekt om daar de plek van Christy Moore in te nemen. En verschijnt nóg een album onder de naam The Johnstons. If i sang my song is werkelijk meer een solo-album van Adrienne Johnston, al speelt Brady diverse partijen in op een sterk georkestreerde plaat. Adrienne Johnston overlijdt in 1981 na een huisongeval in Amerika, waarnaar ze na het uiteenvallen van de groep naar toe verhuist. Mick Moloney overleed afgelopen jaar onverwacht op 27 juli in eigen huis. Paul Brady is nog altijd actief.
The Johnstons – Bitter Green/Colours of the Dawn/If I Sang My Song + Bonus Tracks – BGO Records BGO BGOCD 1297
1. The Travelling People 3:12
2. The Curragh Of Kildare 2:49
The Johnstons – The Johnstons – Transatlantic Records TRA 169
3. They’ll Never get their Man 1:55
4. The Tunnel Tigers 2:15
5. Fhir a Bhata 4:59
6. O’Carolan’s Concerto 2:19
7. The Lark in the Morning 2:40
8. The Whistling Theif 3:11
9. The Rounding of Cape Horn 4:12
10. The Dublin Jack of all Trades 3:16
11. Apprentice Song 2:04
12. Caillerch an Airgid 1:46
13. Reels (Handme down the Tackle & Jenny’s Welcome to Charlie) 3:09
14. The Lambs on the Green Hills 4:56
15. The Frog’s Wedding 3:11
The Johnstons – Give a damn – Transatlantic Records TRA 184
16. Port of Amsterdam 2:44
The Johnstons – The Barley Corn – Transatlantic Records TRA 185
17. Fuigfidh Mise ‘N Baile Seo 3:06
18. The Barleycorn 2:59
The Johnstons – Bitter Green – Transatlantic Records TRA 211
19. Bitter Green 2:21
Alle composities traditioneel, arrangement The Johnstons
Behalve track 1, 4: Ewan MacColl; track 10, 14: Colm O’Lochlainn, track 11: Ian Campbell; track 16: Brel, Blau, Shuman; track 19: Gordon Lightfoot
