1993 was niet echt een Schumannjaar. Maar een festival voor zijn muziek kan altijd!
In 1993 was het 183 jaar geleden dat Robert Schumann geboren werd, en 137 jaar geleden dat hij stierf. Geen speciale gelegenheid dus om iets voor deze componist te organiseren. Maar een componist die zulke mooie muziek heeft geschreven, die zijn tijd zo bepaald heeft, wiens muziek ook nu nog zo fanatiek beluisterd en uitgevoerd wordt, die heeft geen bijzonder kroonjaar nodig om eens goed in de schijnwerpers te worden gezet.
Met die gedachte organiseerde het Concertgebouw in 1993 een Schumannfestival. En het bleek eigenlijk hard nodig. Want hoe geliefd hij ook is, eigenlijk voeren we steeds dezelfde werken uit. De grote liederkransen, de karakterstukken voor piano en een paar bekende kamermuziekwerken zijn tot het ijzeren repertoire doorgedrongen, de rest van zijn oeuvre ligt te verstoffen en te vergelen.
Hoog tijd dus om ook de minder bekende muziek eens voor het voetlicht te brengen. Zeker in zijn late periode liet Schumann van alles na wat we nauwelijks kennen. Zo maken we kennis met Schumann als verwoed liefhebber van de hoorn. Ook horen we een declamatorium, waarbij bariton Lieuwe Visser nu eens niet zingt maar een dramatische tekst boven een pianobegeleiding uitspreekt. Pas in de toegift komt het overbekende Kinderszenen weer terug.
Afspeellijst
Alles van Robert Schumann.
1. Adagio en allegro voor hoorn en piano, opus 70
2. Derde pianotrio in g, opus 110
3. Andante en variaties voor hoorn, twee cello’s en twee piano’s, opus 46
4. Phantasiestücke voor pianotrio, opus 88
5. Phantasiestücke voor cello en piano, opus 72
6. Schön Hedwig, opus 106
7. Träumerei (uit Kinderszenen opus 15)
8. Am Kamin (uit Kinderszenen opus 15)
