za 24 juni, 19:00 uur – Het Paleis van de Weemoed.
Pianist Oscar Peterson was soms, heel af en toe, actief als vocalist. Op de lp With Respect to Nat brengt hij een eerbetoon aan Nat King Cole.
Miles Davis improviseerde in Parijs, met een kleine combo, muziek bij de film Ascenseur pour l’échafaud. Een film noir van de cineast Louis Malle, met Jeanne Moreau in een hoofdrol.
Verder in dit altijd breed uitwaaierende Paleis: Anita O’Day, gitarist Tal Farlow, de Rumba Band van Edmundo Ros, en meer.
Nat King Cole was een succesvolle zanger en pianist. (Én de eerste Afro-Amerikaanse host van een Amerikaans televisieprogramma!) Hij formeerde een trio bestaande uit piano, bas en gitaar – een bezetting die navolging kreeg in de jazzwereld. Zo ook bij pianist Oscar Peterson. Na Coles plotselinge overlijden, in 1965, was Peterson een van de vele muzikanten die als eerbetoon zijn songs op de plaat zetten. With Respect to Nat verscheen in 1965. Zes van de twaalf stukken klinken in de bekende triobezetting, met gitarist Herb Ellis en bassist Ray Brown. De overige zes worden begeleid door een Big Band onder leiding van Manny Albam, waaronder het vrolijk-luchtige Orange Colored Sky. Cole nam de song op in 1950, met het orkest van Stan Kenton.
Opvallend is de overeenkomst in zangstijl en stemkleur tussen Cole en Peterson.
I was walking alone minding my business/When love came and hit me in the eye/
Out of an orange colored sky…
Eind 1957 reist Miles Davis naar Parijs. Naast een concert in het Olympia Theater staan er drie weken Club Germain geboekt in de agenda. Ook staan enkele Europese steden gepland, waaronder Amsterdam. Zijn Franse begeleiders zijn de twintigjarige tenorist Barney Wilen, pianist René Urtreger en bassist Pierre Michelot. Kenny Clarke, die al een tijdje in Parijs woont, is de drummer. Cineast Louis Malle, een bewonderaar van Davis, krijgt lucht van dit plan, en vraagt Miles om de muziek in te spelen voor zijn recente film Ascenseur pour l’échafaud (Lift naar het schavot), een film noir. Franse filmmakers experimenteerden in de jaren vijftig met jazz. Eerder dat jaar had het Modern Jazz Quartet de score verzorgd voor een film van Roger Vadim – een jaar later waren het de Jazz Messengers die een soundtrack leverden voor Des femmes disparaissent.
Davis voelt wel voor dit experiment. “I agreed to do it and it was a great learning experience (…)” Hij bekijkt filmfragmenten, en begint te schetsen met behulp van een piano op zijn hotelkamer. Op een avond neemt hij zijn groep, die van niets weet, mee naar een donkere radiostudio, voor de juiste sfeer. Jeanne Moreau is er ook. In één set, kijkend naar herhaalde filmscenes, wordt de muziek geïmproviseerd. Er zijn afspraken over tempo, toonsoort en akkoordenschema. En opvallend: géén thema’s, en veel scenes eindigen abrupt. Vier uur later staat alles op de band. Niet eerder in de filmgeschiedenis is een score op deze manier tot stand gekomen.
Evenals de film is ook de muziek noir – nacht, eenzaamheid, spanning, dreiging. In de scene waarin Jeanne Moreau ’s nachts over de Champs-Élysées dwaalt, op zoek naar haar echtgenoot, schildert Davis’ trompet binnen enkele seconden de stemming.
De soundtrack schrijft filmmuziekgeschiedenis, en overtreft al snel de film van Louis Malle.
Programmadetails in de Gids.
Het Paleis van de Weemoed – Sjaak Roodenburg
