Olivier Messiaen was zijn leven lang een diepgelovig katholiek – met alle dogma’s die daarbij kwamen kijken. Hoe verklank je nu het aloude christelijke geloof, zonder in clichés van hemelse harmonieën en engelachtige koren te vervallen?
Voor Messiaen stond het geloof een modern muzikaal idioom niet in de weg. In vele werken, waaronder zijn Vingt regards sur l’enfant-Jésus, zijn de kerkelijke leerstellingen juist inspiratie tot het overschrijden van door mensen gestelde grenzen. De tempi in deze monumentale pianocyclus zijn extreem langzaam of juist extreem snel, schrijnende dissonanten worden afgewisseld met stralende drieklanken, stuwende ritmes wedijveren met onregelmatige patronen, tussen tonaal en atonaal komen alle mogelijke, deels zelfbedachte toonladders voor. En tussen dat alles door horen we steeds weer Messiaens geliefde vogelgeluiden, want ook hier heeft de natuur haar plaats.
De Australische pianist Michael Kieran Harvey krijgt de complete cyclus in één concert klein, iets wat alleen de grootsten gegeven is.
