Klezmer blijft het goed doen bij een breed publiek. Niet zo gek dus dat ook wij het graag opnemen.
Klezmer was de bloeiende muziekcultuur van de Midden-Europese joden. In sommige steden was rond 1900 wel een derde van de bevolking joods, terwijl het platteland nauwelijks joden kende. Dat had gevolgen voor hun cultuur. Hun taal, het Jiddisch, is van oorsprong een Duits dialect maar heeft woorden uit heel veel andere talen. Hun muziek kent invloeden van overal en nergens: volksmuziek, commerciële amusementsmuziek, klassieke muziek, religieuze gezangen uit de synagoge. Het wordt tot een uit duizenden herkenbaar allegaartje gesmeed. Meestal in mineur, maar vaak toch opwekkend van aard. De teksten kunnen over van alles gaan, van het diepste leed tot de grootste vreugden. Of we ze verstaan is de vraag, maar de emoties zijn algemeen herkenbaar.
We weten allemaal welk verschrikkelijk lot de joden in Midden-Europa toeviel. De meesten die de oorlog hebben overleefd, verhuisden naar Israël, waar voor de Jiddische cultuur niet veel plaats meer was. Het is dan ook niet zo vreemd dat veel klezmer tegenwoordig uit de VS komt. Zeker bij de orthodoxe joden leeft de ooit zo bloeiende cultuur van de Ajkenaziem nog volop.
