Genre: Classicisme
Componist: Wolfgang Amadeus Mozart
Opnametechniek: Wijnand de Groot
Drie favorieten van een componist die zo al tot de meest geliefde van de wereld behoort. Maar niet de drie kortste favorieten. Bereid u voor op een lange zit!
Op 14 mei 1991 gingen we voor de verandering eens naar de Grote Zaal van het Concertgebouw in plaats van naar de Kleine. We wilden Brüggen met zijn Orkest van de Achttiende Eeuw wel weer eens opnemen. Het programma dat hij had uitgekozen loog er niet om: bijna twee uur muziek, genoeg om twee conventionele concerten mee te vullen.
Voor de pauze kregen we een integrale uitvoering van de Haffnerserenade, inclusief de Mars KV 249 die er vaker samen mee wordt uitgevoerd.. Mozart schreef dit werk op 20-jarige leeftijd, toen hij nog in Salzburg werkte en niets ernaar uitzag dat hij er ooit zou weggaan. Zijn grote genie had hij nog niet bereikt, maar hij was hard op weg. De muzikale mode was gunstig voor wat avontuurlijke muziek. Sturm und Drang vaagde de oude rococo weg. Zelfs de serenade, vanouds altijd de muziekvorm waarin het meer ging om verstrooiing dan om artistieke expressie, ging op de schop. Er was geen enkel beletsel meer voor Mozart om ook zijn serenades uit te bouwen tot meesterwerken. Of hij daarin slaagde? Oordeel zelf…
Uit zijn rijpe tijd horen twee nog bekendere werken. Wie licht er niet onmiddellijk op bij de eerste tonen van het Klarinetconcert? Eén van Mozarts allerlaatste composities, geschreven tegelijk met Die Zauberflöte en het Requiem. Zeker dat laatste zou je niet zeggen. In alle genialiteit is het een heerlijk helder werk. Soms lijkt Mozart wel teruggekeerd naar het rococo van zijn jeugdjaren! Met één belangrijk verschil: dit is geen muzikaal behang. Dit is muziek die je ontzettend blij maakt, maar die het niet toestaat dat je door haar heen praat.
Alsof het Klarinetconcert nog niet bekend genoeg is, waagt Brüggen zich ook nog aan de Veertigste symfonie. Voor iemand die in de westerse wereld opgroeit is het fysiek onmogelijk dit werk niet te kennen. Reclame heeft het ook niet nodig. Laten we rustig zitten en luisteren hoe het Orkest het ervan afbrengt.
