Genre: Blaasmuziek
Componisten/uitvoerenden: Jacob ter Veldhuis | John Mortimer | Joseph Jongen | Lars-Erik Larsson | Martijn Padding | Wayne Siegel
Opnametechniek: Cees Sterrenburg / Diederik Geijtenbeek
Op het Rotterdamse trombonefestival Slide Factory komen veel musici van elders. Soms zijn het echt sterren.
Op dit concert horen we diverse (redelijk) bekende trombonisten, zoals het Britse wonderkind Peter Moore en de Deen Niels-Ole Bo Johansen. Voor de meesten van ons is dit een gelegenheid om de groten uit de trombonewereld te leren kennen. En o ja, en passant leren we ook een paar nieuwe muziekstukken kennen. We beginnen met de Belg Joseph Jongen (1873-1953), bij wie we nog in de romantiek zijn. De Zweed Lars-Erik Larsson (1908-1986) zorgt voor neoclassicisme en jazzinvloed. Jarenlang was deze componist buiten eigen land nauwelijks bekend, omdat zijn stijl hopeloos ouderwets was geraakt. Deze eeuw komt daar steeds meer verandering in. En waar zou zijn werk nou beter kunnen klinken dan in de Jurriaanse Zaal, genoemd naar geestverwant Jurriaan Andriessen?
Later in het programma horen we muziek van Nederlandse grootheden. Schumann’ last promenade van Martijn Padding is echt weer een stuk in de Padding-stijl: muziek over muziek. Wat we horen klinkt door en door modern, maar bij nadere beschouwing blijkt het te wemelen van verwijzingen naar de romantiek. Schumann, die in zijn laatste levensdagen (hij had syfilis en was wegens geestesziekte opgenomen) nog maar korte stukjes mocht stappen, koos ervoor om naar het standbeeld van Beethoven te lopen. Ook Jacob ter Veldhuis doet ik I was like Wow! wat we van hem gewend zijn. Twee Irakveteranen worden geïnterviewd en hun verhalen zijn behoorlijk gruwelijk. ‘Wow’ drukt hier dus geen positieve opwinding uit…
