Ademloos

De panfluit heeft niet echt een artistiek imago. In onze streken is het beeld van de panfluit bepaald door Zuid-Amerikanen in het winkelcentrum en door de Roemeen Gheorghe Zamfir – ook bekend uit het winkelcentrum, maar dan meer als muzak. Verder komt dit instrument, de grootvader aller blaasinstrumenten, in diverse andere culturen voor.

Maar waarom zou je er geen uitdagende muziek op kunnen maken? Moet het altijd kitsch of primitief zijn? Nee, dat hoeft niet. Matthijs Koene toont al jaren aan dat zijn instrument zich uitstekend leent voor Nieuwe Muziek. Al aan het begin van zijn carrière – ten tijde van dit concert is hij vierentwintig – weet hij tal van componisten te strikken om nieuwe werken voor zijn instrument te schrijven. In dit concert zien we onder meer de vrolijke veelschrijver Chiel Meijering, later zouden Daan Manneke, Calliope Tsoupaki, Klaas de Vries, Theo Loevendie, Fabio Nieder en Martijn Padding en nog 200 anderen zich daarbij voegen.

De grootste componist op het programma, Karlheinz Stockhausen, heeft niets voor panfluit geschreven. Zijn Solo uit 1966 is echter voor elk melodie-instrument geschikt. De solist speelt iets, dat wordt opgenomen en op verschillende manieren gemanipuleerd (vooral vertraagd). Vervolgens moet de solist met zichzelf in duet gaan. De mate van vertraging wordt voor een deel aan de speler(s) overgelaten, wat flinke invloed heeft op het verloop van het stuk. Wie zich met een panfluit door Solo heen werkt, maakt meteen indruk. Dan laat je het publiek inderdaad wel ademloos achter!