Als het maar zingbaar is

We beginnen in een periode die volgens sommigen de zuiverste, subliemste tijd uit de westerse muziekgeschiedenis was: eind zestiende eeuw. We horen de evenwichtige perfectie van Palestrina en de onevenwichtige dissonanten van Gesualdo – twee tegenpolen, maar elk op hun manier karakteristiek voor de ten einde lopende renaissance. Daarna springen we vooruit naar de Trois chansons van Ravel. Geen heel bekend werk misschien, maar deze capella weet het toch maar weer boven water te tillen. En dan … dan krijgen we Joop Voorn. Geboren in 1932, ten tijde van dit concert 76 jaar, maar hij noemt zijn liedcyclus toch Ich bin so jung. Zijn idioom is Bergiaans: atonaal, maar toch sterk op de harmonie gericht en op een bepaalde manier ook welluidend. Als we het over geestverwantschap hebben, staat hij misschien nog wel het dichtst bij Gesualdo. Expressie gaat bij allebei hand in hand met vernieuwing, moet direct doorklinken en gaat boven welk systeem dan ook. We kijken er dan ook niet van op dat nou net Joop Voorn getekend heeft voor de Gesualdo-arrangementen die hier klinken.