Het Strijkkwartet

Voor de Ier Charles Villiers Stanford was het strijkkwartet bij uitstek een product van een klassieke, evenwichtige en zuivere wereld, die verloren dreigde te raken. Tussen 1890 en 1920 componeerde hij een achttal strijkkwartetten, waarbij zijn vriendschap met Joseph Joachim als een rode draad door zijn loopbaan liep. Stanfords Vierde strijkkwartet, in g-kl.t., opus 99, ontstond in de herfst van 1906, maar werd ondanks uitvoeringen in Londen nimmer uitgegeven en pas zes jaar geleden herontdekt. De breed uitgesponnen melodieën erin verraden Stanfords liefde voor de muziek van Brahms.

Het Zesde strijkkwartet, in a-kl.t., opus 122, dat Stanford in de zomer van 1910 heeft geschreven, verdween na een eerste uitvoering in 1911 eveneens in de bureaulade van de componist, om pas in 1980 weer boven water te komen. Het driedelige werk houdt vast aan de Brahmsiaanse esthetiek van zijn eerdere kamermuziek. Met rijke vaak zangerige melodieën en thematische contrasten. Het is door en door een strijkkwartet in de Duitse traditie.